Recto (prawa strona), verso (lewa strona)

W wydrukowanej książce są kartki nazywające się recto [czyt. rekto] i verso. W pierwszym wypadku chodzi o część po prawej stronie, numerowaną nieparzyście (np. 3, 5, 7, 9, 11 itd.), w drugim o część z lewej strony, mającą numerację parzystą (2, 4, 6, 8, 10, 14, 16 itd.).

Obydwa wyrazy pochodzą z łaciny. Słowem recto określano w średniowieczu ‘kartę manuskryptu, którą czyta się najpierw’, verso było z kolei ‘stronicą karty manuskryptu, którą czytało się po stronicy zwanej recto’, czyli po jej odwróceniu.

Jeśli natraficie kiedyś na informację: recto-verso (lub recto verso), oznaczać to będzie, że chodzi o ‘druk obustronny’.

Recto do dzisiaj uważa się za miejsce „lepsze” w książce czy gazecie, gdyż kiedy przerzuca się kartki, wzrok czytającego pada najpierw na stronę prawą. Z tego względu na stronach recto widnieją zwykle informacje czy zdjęcia, które redaktor chce specjalnie wyróżnić.

Niekiedy używa się tych słów nieco przenośnie.

Wydany niedawno album francuskiej piosenkarki łączącej soul z jazzem ulicznym Isabelle Geffroy, znanej szerzej jako Zaz, nosi właśnie tytuł Recto Verso

Ze słowem verso ma związek inne łacińskie słowo – verte [wym. werte], czyli ‘odwróć (w domyśle kartkę na drugą stronę)’.

Umieszcza się je w dolnym, prawym rogu strony recto, by poinformować czytelnika, że ciąg dalszy dopisku znajduje się na odwrocie.

Nie ma natomiast z verso nic wspólnego bardzo podobnie brzmiący wyraz (również pochodzenia łacińskiego) versus [wym. wersus].

Znaczy ‘kontra, przeciw’ i zapisuje się go w skrócie vs lub vs. (np. Wisła Kraków vs Legia Warszawa, Górnik Zabrze vs. Ruch Chorzów).

Pan Literka

Scroll to Top