Mój znajomy o nazwisku „Majcher” zwraca wszystkim uwagę, żeby jego nazwisko odmieniać, zachowując „-e”: „Majcher” – „Majchera” – „Majcherowi” itd. Ale wydaje mi się, że prof. Jan Miodek wspominał kiedyś w „Ojczyźnie polszczyźnie”, iż należy mówić „Majcher” – „Majchra”.
Istotnie językoznawcy opowiadają się za odmianą Majcher, Majchra, Majchrowi, z Majchrem (a więc bez samogłoski -e). Dzieje się tak dlatego, że istnieje rzeczownik pospolity majcher (inaczej ‘duży nóż używany w bójkach’), który przyjmuje formy fleksyjne bez -e (majchra, majchrowi, z majchrem). Jeśli ktoś nazywający się Majcher życzy sobie jednak, by mówiono: Majchera, Majcherowi, z Majcherem, to prawdopodobnie przywołuje wiele nazwisk z wygłosowym -er, które mają w przypadkach zależnych zachowane -e (np. Bajgiera, Kromera, Brumera). Znam człowieka o nazwisku Kuffer, który od dawna prosi, by mówiono o nim Kuffera, Kufferowi, o Kufferze, tymczasem wszyscy naokoło używają określeń Kuffra, Kuffrowi, o Kuffrze, ponieważ kojarzą to nazwisku z wyrazem pospolitym kufer odmieniającym się bez -e (kufra, kufrowi, o kufrze). Dodam, że jedynie przez wzgląd na tradycję mówi się i pisze Luter, ale: Lutra, Lutrowi, z Lutrem (powinno być Lutera, Luterowi, z Luterem).