Słowa zawartego w tytule nie odnotowują współcześnie wydane słowniki języka polskiego, a więc potraktujcie to, co o nim napiszę, jako ciekawostkę językową, coś interesującego z historii polszczyzny.
Od razu wyjaśniam, że czasownik nadojeść – choć zawiera cząstkę jeść – z jedzeniem nie ma nic wspólnego.
Jest to dawne zapożyczenie z języków wschodniosłowiańskich (ros. надоесть (nadojest’), białorus. надаесць (nadajest’) o znaczeniu ‘dokuczyć, dogryźć, dopiec, dać się we znaki’; także ‘obrzydnąć, zbrzydnąć’.
Jeśli więc dawniej ktoś powiedział: Ale mi ten Franek nadojadł, oznaczało to tyle, że ów Franek bardzo temu komuś dogryzł, dopiekł.
Niektórzy dawni leksykografowie traktowali omawiany czasownik jako regionalizm wschodni i dlatego zarówno w Słowniku języka polskiego J. Karłowicza, A. Kryńskiego i W. Niedźwiedzkiego (Warszawa 1904, t. III, s. 45), jak i w Słowniku języka polskiego PAN pod redakcją W. Doroszewskiego (Warszawa 1964, t. IV, s. 1047) hasło nadojeść i jego wariant niedokonany nadojadać opatrzone zostało kwalifikatorami: gwarowe, regionalne.
Mimo to, nie przejmując się taką kwalifikacją normatywną, niektórzy pisarze chętnie sięgali po owo zapożyczenie. Na przykład J.I. Kraszewski napisał (zachowuję ówczesną pisownię): – Nadtośmy sobie nadojedli – mówił Dalibór (Jelita: legenda herbowa z r. 1331, t. II, s. 183).
Od początku jednak czasowniki nadojeść (nadojadać) piętnowano jako rusycyzmy, argumentując, że polszczyzna ma odpowiedniki rozumiane tak samo. I dlatego owe zapożyczenia wyszły z użycia.
Ostał się za to czasownik dojeść (dojadać) znaczący to samo. Mówi się czasem dojeść (dojadać) komuś do żywego (‘bardzo dokuczyć, dogryzać komuś’).
Pan Literka
W języku rosyjskim do dziś jest zwrot „надоело” (zmęczyło mnie/mam dość). Ostatnio często go słyszę, bo pracuję z Litwinami w zbliżonym do mojego wieku i łatwiej nam między sobą posługiwać się rosyjskim niż angielskim. W końcu uczyliśmy się go przez kilka ładnych lat.