Skąd się wzięły litery ć, ś, ż, ó, ę, ą, ł? A także sz, cz, rz, ch?
Stąd, że w łacinie dla wielu naszych głosek zabrakło znaków. Po przyjęciu chrześcijaństwa (w 966 r.) Polska weszła w krąg kultury łacińskiej razem z pismem. Początkowo jedna litera łacińska oddawała dwie, a niekiedy trzy i cztery polskie dźwięki. Średniowieczni pisarze zaczęli więc tworzyć różne połączenia liter (np. ss, sz, a nawet sch, ssz), a później do pojedynczych liter dopisywać kreski, ogonki, kropki, czyli znaki diakrytyczne (tzn. wyróżniające).
Ostatecznie z wielu innowacji utrwaliły się (już w XVI w.) obowiązujące do dzisiaj literki ć, ś, ź, ż, ń, a także dz, dż, dź, sz, cz. Wtedy też znak l zaczęto odróżniać od ł, h od ch, ż od rz. Zrezygnowano natomiast z liter z daszkami albo „ptaszkami” czy z pisowni samogłosek ą, ę przez a, e z kreską bądź kółeczkiem u góry czy o przekreślone. Literkę ó należy wywodzić z pierwotnego o.