Pewnego razu słyszałem, jak tata mówił: „Padają krople drobnego dżdżu”. Słowo „dżdżu” jest w dopełniaczu, ale nie wiem, jak ten wyraz brzmi w mianowniku…
Deżdż. Forma dżdżu to dawny dopełniacz wyrazu deszcz, który jeszcze pięć wieków temu także w mianowniku przybierał postać deżdż. Cała odmiana owego rzeczownika wyglądała następująco: ten deżdż, tego dżdżu, temu dżdżowi, z tym dżdżem, o tym dżdżu (w l. mn. te dżdże, tych dżdżów, tym dżdżom, z tymi dżdżami, o tych dżdżach). Ale że formy deżdż nie wymawiało się dźwięcznie jako [deżdż], tylko [deszcz] (żdż– przeszło w szcz-), z czasem taka fonetyczna postać trafiła do pisowni.