Czy zwrot: „osoba do specjalnych poruczeń” jest poprawny i co dokładnie oznacza to „poruczenie”?
Tak. Funkcjonuje ciągle określenie człowiek do specjalnych poruczeń; osoba do specjalnych poruczeń, co znaczy, że ktoś, do kogo ma się pełne zaufanie, otrzymał ważne polecenie do wykonania, jakąś misję do spełnienia. Poruczenie to rzeczownik od nieużywanego już dzisiaj czasownika poruczać (poruczyć), inaczej ‘oddawać, powierzać najczęściej coś cennego (z zaufaniem) pod czyjąś opiekę’. Słowo poruczyć przywędrowało do nas z języka czeskiego, znane też było w ukraińskim i rosyjskim (czes. pořuciti, ukr. poručýtysja, ros. poručitЬ). Znaczyło tam tyle, co ‘poręczyć’. Dawniej mówiono: Poruczę ci przed wyjazdem moją kolekcję figurek porcelanowych; Poruczam pani profesor tę młodą, zdolną niewiastę. Dodajmy, że od czasownika poruczyć wzięła się nazwa stopnia wojskowego. Porucznik to ten, któremu coś ‘poruczono’, czyli ‘oddano z zaufaniem’.
