Obydwiema formami tego wyrazu można się na co dzień posługiwać. I jedną, i drugą – na zasadzie równorzędności – zamieszczają słowniki języka polskiego (np. Uniwersalny słownik języka polskiego PWN pod redakcją Stanisława Dubisza, Warszawa 2003, t. II, s. 708).
Lekarze częściej jednak mówią i piszą łąkotka, mając na myśli ‘ruchomą, chrząstkowatą część stawu kolanowego w kształcie pierścienia, przesuwającą się na panewce przy ruchach stawu’.
Jak widać, łąkotka nie jest nazwą ‘rzepki’ ani ‘więzadła stawu kolanowego’, jak się niekiedy błędnie sądzi.
Hasło łąkotka (z literą ą) występuje przeważnie w piśmiennictwie medycznym (w podręcznikach i leksykonach medycznych), łękotka (z literą ę) zaś jest bardziej charakterystyczna dla języka ogólnego (niemedycznego).
Na co dzień spotyka się raczej słowo łękotka (np. że piłkarz ma uszkodzoną łękotkę i musi się poddać zabiegowi chirurgicznemu).
Istnieje też inna nazwa łąkotki (łękotki) – menisk (z łac. meniscus).
Warto zapamiętać, że według słowników etymologicznych formy łąkotka, łękotka są zdrobnieniem archaicznych dzisiaj wyrazów łąkoć, łękoć (‘wężyk, zygzak’, od łęk, łąk ‘łuk’).
Również w dwóch postaciach występuje do dzisiaj słowo więzadło (więzadła) // wiązadło (wiązadła) w znaczeniu medycznym (’tkanka łączna, która spaja odrębne elementy organizmu’; inaczej ligament, z łac. ligamentum).
Lekarze używają jednak chętniej wyrazów więzadło (więzadła), może dlatego, że pojęcie wiązadło (wiązadła) kojarzy im się z czasownikiem wiązać i ‘z czymś, co służy do wiązania’ (np. sznury, liny, grube nici).
Pan Literka