Wpadł mi w ręce wycinek z gazety, w którym wyjaśnia Pan odmianę imienia Iwo. Sprawa błaha nie jest, gdyż rzecz idzie o zakład. Ja przedstawiłem jako dowód Pańską argumentację, że imię Iwo się odmienia tak samo jak Iwon, strona przeciwna twierdzi, że według „Nowego słownika poprawnej polszczyzny” PWN pod redakcją prof. Andrzeja Markowskiego Iwo pozostaje nieodmienny…
Panuje w tym względzie spore zamieszanie. „Nowy słownik poprawnej polszczyzny” PWN pod red. prof. Andrzeja Markowskiego jest niekonsekwentny. Na str. 1648 podaje, że imię Iwo należy odmieniać i to według wzoru, który przytoczyłem: Iwo, Iwona, Iwonowi, z Iwonem, o Iwonie, ale na str. 1506, w rozdziale „Nazwiska i imiona” – że nie, np. Wywiad z Iwo Nowakiem! Z kolei „Wielki słownik ortograficzny języka polskiego” wydawnictwa „Wilga”, także pod red. prof. Markowskiego (na str. 180), pozwala zaś na odmianę tego imienia, ale tak:. Iwa, Iwu, z Iwem, o Iwie.
Jak zatem widać, sam językoznawca nie może się zdecydować! Zdaniem dra Jana Grzeni z Uniwersytetu Śląskiego, autora „Słownika nazw własnych” PWN, formy Iwo, Iwona, Iwonowi są rzadsze nawet w języku oficjalnym, ale właściwe dla starannej polszczyzny. Ciekawe, że nie staje się powszechna odmiana Iwo, Iwa, Iwu, z Iwem, o Iwie, choć przez analogię do imienia Bruno, mającego w przypadkach zależnych częściej formy Bruna, z Brunem, o Brunie niż Brunona, z Brunonem, o Brunonie (w serialu „Na dobre i na złe” wszyscy mówią o Brunie), właśnie jej można by się spodziewać. Nic więc dziwnego, że najczęściej – jak dowodzi praktyka językowa – imię Iwo pozostaje w postaci mianownikowej.