Chciałbym się dowiedzieć, czy ninja można pisać nindża i czy to słowo może się odmieniać (np. tak jak radża). W słowniku Polańskiego się nie odmienia, ale występuje tylko jako jakieś żółwie ninja.
Z poważaniem
Michał Kozłowski
Słowo ninja – gdyby je chcieć w polszczyźnie zapisywać fonetycznie – musiałoby otrzymać postać graficzną nindżia, a nie nindża, gdyż wygłosowe -ja wymawia się jako [dzia]. Porównajmy podobne wyrazy, np. jiu-jitsu (obocznie jujitsu, jujutsu) a. dżiu-dżitsu [wym. dziudzitsu], kanji [wym. kandzi] ‘ideograficzny system pisma japońskiego, przejęty od Chińczyków’ czy jinja [wym. dzindzia] ‘japońska świątynia sintoistyczna; miya a. mija’.
Jak widać, leksykografowie ostrożnie podchodzą do polonizacji owych japonizmów (zrobili odstępstwo dla dżiu-dżitsu), zdarza się, że w ogóle nie zamieszczają ich w słownikach ortograficznych. Haseł jinja czy kanji nie znajdziemy nawet w najnowszym wydaniu Wielkiego słownika ortograficznego PWN pod redakcją Edwarda Polańskiego (dodruk marzec 2012).
Wyraz ninja, ze względu na upowszechnienie, odnotowany został wszędzie, a w Wielkim słowniku wyrazów obcych PWN pod redakcją Mirosława Bańki (Warszawa 2003, s. 877) natrafiamy na jego definicję: ‘w starożytnej Japonii wojownik – szpieg, znający sztukę walki i kamuflażu’. Etymologicznie w formie ninja główny znak nin składa się z dwóch mniejszych: górnego ha ‘ostrze’ i dolnego kokoro ‘serce’, wspólnie zaś tworzą pojęcie o znaczeniu ‘tajemnica, skrytość, wytrzymałość’. Ninja to więc dosłownie ‘człowiek wyszkolony w sztuce bycia niewidocznym’.
Na razie słowniki (zarówno WSO PWN, jak i WSWO PWN) pozostawiają formę ninja bez odmiany, jednak wydaje się, że można by ją bez żadnych trudności deklinować: ten ninja, tego ninji, temu ninji, tego ninję, z tym ninją, o tym ninji (np. M. człowiek ninja, żółw ninja; D.człowieka ninji, żółwia nijni; N. z człowiekiem ninją, żółwiem ninją). Wówczas w l. mn. musiałyby się pojawić odpowiednio leksemy: ci ninjowie (ludzie ninjowie) i te ninje (żółwie ninje).