Dla Polaka łatwiejsza jest niewątpliwie pisownia całkowicie spolonizowana, szturowcy, tzn. taka, w której głoskę oddaną w języku słowackim (a także w czeskim) literą š (czyli s z daszkiem, w oryginale háček) transkrybujemy przez sz. Tak samo imię i nazwisko L’udovít Štúrdaje się obocznie zapisać po polsku jako Liudowit Sztur (vide Marcin Król, Nasza niepewna europejska tożsamość, „Newsweek Polska”, 10 lipca 2004 r.).
Pisownia štúrowcy byłaby hybrydalna (štúr- po słowacku, -wcy – po polsku). Należałoby też pamiętać o kreseczce nad literą ú, której nie ma w polskim abecadle, i tym samym trzeba by za każdym razem korzystać z wordowskiego zasobu symboli, co by stanowiło dla piszących spore utrudnienie.
Przy okazji warto dodać, że L’udovít Štúr był nie tylko XIX-wiecznym działaczem słowackiego odrodzenia narodowego, ale również pisarzem i językoznawcą (kodyfikował język słowacki).
Maciej Malinowski, Uniwersytet Pedagogiczny, Kraków