Nie mam wątpliwości, że wiele osób wie, co to jest obwarzanek albo obarzanek.
Od razu wyjaśniam, że obydwie wersje tego słowa są poprawne i obydwie zamieszczają słowniki (druga pozostaje zapisem uproszczonej wymowy; przejście -bwa– w –ba).
Nazwa tych lubianych szczególnie w Krakowie drobnych wyrobów piekarskich kształtem przypominających wianek, wykonywanych ręcznie z ciasta, posypanych po wierzchu makiem, solą czy sezamem, wzięła się z tego, że przed włożeniem do piekarnika obgotowuje się je, czyli obwarza, w odpowiednio dobranej wodzie.
Prawdziwy obwarzanek krakowski, od 2006 roku wpisany na Listę produktów tradycyjnych, a od 2010 roku na Listę produktów chronionych w Unii Europejskiej, musi ważyć ok. 8-12 dkg i mieć odpowiednią grubość, a przede wszystkim wspaniałą, ciągnioną strukturę po upieczeniu i jedyny w swoim rodzaju smak.
Krakowianie mówią często na obwarzanki (obarzanki) – precle (lp. precel, z niem. Brezel) albo bajgle (lp. bajgiel, z niem. Bügel, Biegel dosł. ‘obręcz’). Istnieje też regionalna nazwa bubliczek (ros.бубличeк).
Nie do końca chodzi o to samo…
Precel jest odmianą obwarzanka, twardszą i bardziej kruchą. Przede wszystkim jednak musi być spleciony w ósemkę. Z kolej bajgiel, choć także się jak precla obwarza, to raczej płaska, okrągła bułka z dziurką w środku, niespleciona, posypana zwykle czarnuszką, kminkiem, makiem, solą lub ziołami.
Bajgle wywodzą się z żydowskiej tradycji piekarskiej.
Pan Literka