Zdaniem niektórych leksykografów w polszczyźnie starannej nie powinno się używać tego przymiotnika. Wielki słownik poprawnej polszczyzny PWN pod redakcją Andrzeja Markowskiego (Warszawa 2004, s. 116) wprost nas przed tym przestrzega: charakterny – niepoprawnie, poprawnie: ambitny, z charakterem, hardy.
A zatem zamiast charakterny człowiek, charakterny chłopak czy charakterna dziewczyna każe nam się mówić i pisać człowiek z charakterem, chłopak charakterem, hardy chłopak, harda dziewczyna.
Tymczasem słowo charakterny jest niezwykle częste w użyciu. Oto kilka przykładów na potwierdzenie tego faktu, wynotowanych z internetu:
– Ja to charakterna kobieta jestem.
– Charakterny był z niego gość.
– Jestem charakterny – mówi o sobie piłkarz Ostoja Stjepanowić.
– Mówiono o nim, że to charakterny gość, miał swoje „ja”.
Istnieje nawet forma w stopniu wyższym od przymiotnika charakterny, czyli charakterniejszy (patrz: Wielki słownik ortograficzny PWN pod redakcją E. Polańskiego, Warszawa 2007, s. 284).
Tak więc powie się charakterny chłopak i charakterniejszy chłopak (czyli z jeszcze mocniejszym charakterem), charakterni młodzieńcy i charakterniejsi młodzieńcy (tzn. jeszcze silniejsi, bardziej stanowczy, odważniejsi).
Coraz częściej bywa też w obiegu rzeczownik charakternik (w lm. charakternicy) nazywający ‘człowieka o silnym charakterze’, a dawniej ‘czarownika, czarodzieja’. Słowo to pojawiło się już w Słowniku języka polskiego (tzw. warszawskim) z 1900 r. (t. I, s. 271).
Nie wydaje mi się, żeby wyrazy charakterny, charakterniejszy, charakternik, a także charakterność czy przysłówek charakternie należało kategorycznie uznawać za błędne. Wiele osób się nimi posługuje, spotyka się je w tekstach pisanych. Niektóre słowniki wprowadziły te słowa, choć z kwalifikatorem: wyrazy potoczne.
Pan Literka