Musli, müsli, muesli

Mieszaninę suszonych płatków zbożowych, bakalii, orzechów i owoców (jedzonych zwykle z mlekiem albo jogurtem na śniadanie) nazywa się musli, müsli lub muesli (wym. [musli], [misli], [miusli]).

Wszystkie trzy formy zapisu podaje zarówno Wielki słownik ortograficzny PWN (Warszawa 2010, s. 512), jak i Wielki słownik poprawnej polszczyzny PWN (Warszawa 2004, s. 556). Najczęściej używa się tego pierwszego, spolszczonego. Gramatycznie omawiane słowo – ze względu na wygłosowe -li – zostało potraktowane przez leksykografów obocznie: jako twór l. poj. rodzaju nijakiego (to) musli (müsli, muesli) lub jako wyraz l.mn. (te) musli (müsli, muesli). W pierwszym wypadku owej nazwy nie odmieniamy, w drugim traktujemy ją tak, jak gdyby chodziło o formę mianownikową kończącą się na -le, czyli deklinujemy: D. musli (müsli, muesli), C. muslom, (müslom, mueslom), N. muslami (müslami, mueslami), Ms. muslach (müslach, mueslach).

Mówimy więc np.: Lubię rano objadać się musli (müsli, muesli) albo Napchałam (-łem) się ostatnio do syta muslami (müslami, mueslami).

Jeśli chodzi o etymologię, to słowo müsli, muesli jest germanizmem, pochodzi z górnogermańskiego dialektu alemańskiego, w którym mues znaczy ‘mus, papka’ (müsli, muesli to zdrobnienie rzeczownika mues).

Dodam, że ów zdrowy produkt wymyślił sto lat temu dla pacjentów swojego szpitala i sanatorium szwajcarski lekarz Maximilian Oskar Bircher-Benner, pionier nauki o zdrowym odżywaniu (dlatego początkowo używano nazwy Bircher Muesli). Udowodnił, że po zabiegach i operacjach najlepiej odstawić na dłuższy czas mięso i jego przetwory, a także szkodliwe „białe trucizny”, tzn. mąkę, cukier i sól.

Pan Literka

Scroll to Top