– Korporacja, godz. 16, jeden z pracowników pakuje manatki, reszta niedowierza: na głowę upadłeś, przecież przed 20.00 stąd się nie wychodzi! Ale ja jestem na urlopie. Żart internetowy (Ewa Wilk, „Prawo do niepracy”, „Polityka” nr 27 z 2 lipca 2014 r.)
Jeszcze jedno, świeże uchybienie ortograficzne w „Polityce”… Pisze się nie dowierzać (rozdzielnie;Wielki słownik ortograficzny PWN, red. E. Polański, Warszawa 2010, s. 546), gdyż można (komuś, czemuś) dowierzać. Co innego czasowniki niedomagać, niedowidzieć (’słabo widzieć’), nienawidzić,niedosłyszeć (’słabo słyszeć’) pisane z „nie” łącznie.